سینه ات از غصّه وقتی آه کم می آورد

 

به نام خدا

سینه ات از غصّه وقتی آه کم می آورد

کوه هم باشی روانت گاه کم می آورد

چاه ظرفیت ندارد بشنود حرف تورا

تا زبان وا می کنی ناگاه کم می آورد

تاخدا با ماست ای دل از کسی هرگز مترس

در مصاف چاه و یوسف،چاه کم می آورد

ای که می گویی بیا تا بگذریم از راه عشق

با تو هرکس می شود همراه کم می آورد

ماه در برکه به آغوش پلنگی خفته است

عشق وقتی ناب باشد ماه کم می آورد

نیست بین عشق با ما فاصله چندان (ضیا)

گر هدف معشوق باشد راه کم می آورد

اشعار ضیاءالدین زین الدینی آورد ,غصّه وقتی منبع